Λεύκανση δοντιών

Ποιοι Παράγοντες Επηρεάζουν το Χρώμα των Δοντιών μου;

Τα δόντια ορισμένων ανθρώπων είναι από τη φύση τους πιο κίτρινα απ΄ ότι άλλων. Άλλων τα δόντια κιτρινίζουν με το χρόνο. Το φυσικό χρώμα των δοντιών σας μπορεί να επηρεαστεί από πολλούς παράγοντες. Οι καφέ χρώσεις και η αλλοίωση του χρώματος μπορεί να οφείλονται:
Στον καπνό
Στον καφέ, το τσάι ή το κόκκινο κρασί
Σε τροφές που έχουν έντονες χρωστικές ουσίες, όπως τα κεράσια και τα βατόμουρα
Στη συσσώρευση της πέτρας.

Οι ενδογενείς χρώσεις μπορεί να οφείλονται:
Σε αντιβίωση με tetracycline σε περίοδο ανάπτυξης των δοντιών.
Στο γεγονός ότι με την πάροδο του χρόνου τα δόντια κιτρινίζουν ή γίνονται γκρίζα.
Στην απονέκρωση του νεύρου που μπορεί να οφείλεται σε τραύμα του δοντιού και η οποία κάνει το δόντι καφέ, γκρί ή μαύρο.
Σε μεγάλες δόσεις fluoride κατά την περίοδο ανάπτυξης των δοντιών, γεγονός που κάνει τα δόντια να δείχνουν διάστικτα με κηλίδες.

Δόντια με χρώσεις ή με αλλοίωση του χρώματος
Δόντια μετά τη λεύκανση
Πώς θα Αποκτήσω πιο Λευκά Δόντια;

Ο συστηματικός καθαρισμός από τον οδοντίατρό σας θα απομακρύνει, σε ένα μεγάλο βαθμό, τις εξωτερικές χρώσεις που οφείλονται σε τροφές ή στο κάπνισμα. Εάν χρησιμοποιείτε και μια λευκαντική οδοντόπαστα θα προσταστέψετε τα δόντια σας από χρώσεις μέχρι να ξαναεπισκεφθείτε τον οδοντίατρο. Εάν έχετε τις χρώσεις για πολλά χρόνια, ίσως χρειάζεστε οδοντιατρική λεύκανση, για να απαλλαγείτε από αυτές.

Οι εσωτερικές χρώσεις μπορεί να αποχρωματιστούν ή αν είναι ανεξίτηλες να καλυφθούν με θήκες ή με προστομιακή επικάλυψη. Όλες αυτές οι μέθοδοι είναι ασφαλείς και αποτελεσματικές. Ο οδοντίατρός σας όμως θα κρίνει ποια είναι η καταλληλότερη για σας, ανάλογα με την κατάσταση των δοντιών σας και το αποτέλεσμα που θέλετε να επιτύχετε. Ο οδοντίατρός σας πρέπει να συνυπολογίσει:
Το βαθμό και το είδος των χρώσεων
Την ακεραιότητα του δοντιού (εάν έχει μεγάλο σφράγισμα ή εάν χρειάζεται αλλαγές στο σχήμα του)

Πώς Γίνεται η Λεύκανση;

Η λεύκανση μπορεί να γίνει στο οδοντιατρείο ή στο σπίτι με οδηγίες του οδοντιάτρου. Και στις δύο περιπτώσεις χρησιμοποιούνται λευκαντικοί παράγοντες (ζελέ) που αποοξειδώνουν τις χρώσεις. Μερικές φορές κατά τη διάρκεια της λεύκανσης τα δόντια γίνονται ευαίσθητα.
Λεύκανση στο σπίτι
Είναι η πιο διαδεδομένη μέθοδος. Ο οδοντίατρός σας παίρνει τα μέτρα των οδοντοστοιχιών σας και σας παραγγέλνει νάρθηκες τους οποίους γεμίζετε με το λευκαντικό ζελέ και τους εφαρμόζετε στα δόντια σας για δύο ώρες την ημέρα ή τη νύχτα, επί δύο εβδομάδες.Η μέθοδος αυτή, όταν εφαρμοστεί με την επίβλεψη του οδοντιάτρου σας, είναι πολύ αποτελεσματική.
Λεύκανση στο οδοντιατρείο
Γίνεται σπανιότερα και είναι πιο δαπανηρή. Περιλαμβάνει αρκετές επισκέψεις στον οδοντίατρο, διάρκειας μισής έως μιας ώρας. Ο οδοντίατρος καλύπτει τα ούλα σας με ένα ζελέ για να τα προστατεύσει και εφαρμόζει ένα προστατευτικό λάστιχο στο λαιμό των δοντιών. Στη συνέχεια, καλύπτει τα δόντια σας με τον αντιοξιδοτικό παράγοντα και τον ενεργοποιεί κάθε πέντε λεπτά με ακτίνες λέιζερ.

Πώς Γίνεται η Προστομιακή Επικάλυψη;

Στην προστομιακή επικάλυψη χρησιμοποιούνται συνθετικές ρητίνες ή επένδυση συνθετική/πορσελάνης για να καλυφθεί η επιφάνεια δοντιών που έχουν χρώσεις και να δωθεί μια όμορφη και ομοιόμορφη εμφάνιση σε σπασμένα ή άτακτα δόντια. Υπάρχουν δύο βασικές τεχνικές:
Προστομιακή Επικάλυψη με Ρητίνες Η μπροστινή επιφάνεια του δοντιού τροχίζεται για να μειωθεί ο όγκος του και να δεχθεί το τεχνητό επίστρωμα. Στη συνέχεια ο οδοντίατρος, με ένα ήπιο οξύ, δημιουργεί μικρές οπές στην τροχισμένη επιφάνεια, την οποία επιχρίζει με συνθετική ρητίνη προσαρμοσμένη στο χρώμα των δοντιών σας. Λειαίνει το επίχρισμα με λέιζερ και το στιλβώνει.
Προστομιακή Επικάλυψη με Επένδυση Οι προστομιακές επενδύσεις προσαρμόζονται στο χρώμα των δοντιών σας. Οι επενδύσεις πορσελάνης είναι ανθεκτικότερες ενώ οι συνθετικές είναι φθηνότερες. Ο οδοντίατρος, αφού τροχίσει την μπροστινή επιφάνεια του δοντιού, κάνει ένα αποτύπωμα και το δίνει στον οδοντοτεχνίτη. Όταν η επένδυση είναι έτοιμη, δημιουργεί μικρές τρύπες στην επιφάνεια του δοντιού με ένα ήπιο οξύ και κολλάει επάνω στο δόντι την επένδυση, η οποία καλύπτει μόνο την εξωτερική επιφάνειά του.

Οι επενδύσεις πορσελάνης είναι δαπανηρότερες, προσαρμόζονται όμως καλύτερα στο χρώμα των δοντιών σας και αντέχουν από 5 έως 10 χρόνια.
Πριν την Προστομιακή Επικάλυψη
Μετά την Προστομιακή Επικάλυψη
Γιατί τα Δόντια μου Κάνουν Χρώσεις αμέσως μετά τη Λεύκανση;

Τα δόντια κάνουν εύκολα χρώσεις, ακόμη και αυτά στα οποία έχει γίνει προστομιακή επικάλυψη. Για να αποτρέψετε τις χρώσεις, αποφεύγετε το κάπνισμα, τον καφέ, το τσάι, το κόκκινο κρασί, τις τροφές με χρωστική δύναμη (κεράσια, βατόμουρα) και βουρτσίζετε τα δόντια σας δύο φορές την ημέρα με μια λευκαντική οδοντόκρεμα.

Εξαγωγή φρονιμίτη

Χειρουργική εξαγωγή σωφρονιστήρα (φρονιμήτη).

Η χειρουργική εξαγωγή του σωφρονιστήρα αποτελεί συχνό χειρουργικό περιστατικό που παρουσιάζεται στο ιατρείο μας, καθώς και γενικότερα στην οδοντιατρική πράξη. Οι σωφρονιστήρες μπορεί να είναι είτε έγκλειστοι, δηλαδή μέσα στο οστό ή καλυμμένοι από ούλα, είτε ημιέγκλειστοι, δηλαδή να έχουν ανατείλει μερικώς στο στόμα. Συνήθως οι ημιέγκλειστοι σωφρονιστήρες αποτελούν το μεγαλύτερο πρόβλημα, δημιουργώντας συνεχείς περιστεφανίτιδες στην αντίστοιχη περιοχή. Η περιστεφανίτιδα είναι φλεγμονή, που προκαλείται από την κατακράτηση τροφών και μικροβίων στην περιοχή μεταξύ του φρονιμήτη και του ούλου που τον καλύπτει μερικώς. Μπορεί να είναι έντονης ή ήπιας φύσεως, αλλά το σίγουρο είναι ότι ταλαιπωρεί τον ασθενή με εξάρξεις και υφέσεις, λόγω της αδυναμίας που υπάρχει γενικότερα στην σωστή υγιεινή της περιοχής με την οδοντόβουρτσα και τα στοματικά διαλύματα. Η περιστεφανίτιδα αποτελεί την κυριότερη ένδειξη για την εξαγωγή των σωφρονιστήρων.
Μετά από την χειρουργική επέμβαση, ο ασθενής ανακουφίζεται και ανακτά την άνεση στην καθημερινότητά του.

Η δεύτερη κυριότερη ένδειξη για την εξαγωγή των σωφρονιστήρων είναι η ανώμαλη θέση του, η οποία μπορεί να αποτελεί την αιτία για την στρέβλωση των υπόλοιπων δοντιών της γνάθου, λόγω πίεσης, για απορρόφηση του οστού ή των ριζών των δεύτερων γομφίων (τραπεζιτών) ή τέλος για τερηδονισμό τους ο οποίος δύσκολα αντιμετωπίζεται εάν δεν εξαχθεί ο σωφρονιστήρας (αδυναμία καθαρισμού της περιοχής). Αυτά τα προβλήματα αποτελούν κυρίως σύμπτωμα των “στραβών” σωφρονιστήρων που είναι έγκλειστοι, αλλά μπορεί να είναι σύμπτωμα και της θέσης των ημιεγκλείστων.

Σε κάποιες περιπτώσεις ορθοδοντικής θεραπείας, μπορεί ο Ορθοδοντικός να μας ζητήσει να βγάλουμε τους φρονιμίτες για να δημιουργηθεί χώρος για τα υπόλοιπα δόντια.
Η διαδικασία στο ιατρείο είναι η εξής: Γίνεται ακτινογραφικός έλεγχος της περιοχής του δοντιου που θα γίνει εξαγωγή,για να ελέγξουμε τη θέση του,το μέγεθος καθώς και τη σχέση του με τα ανατομικά στοιχεία της περιοχής. Στη συνέχεια,αφού αναισθητοποιήσουμε την περιοχή με τοπική αναισθησία, γίνεται μια μικρή τομή πάνω απο το δόντι και με ειδικούς μοχλούς, αφαιρείται. Στο τέλος, γίνεται συρραφή της τομής και δίνονται οδηγίες στον ασθενή.

Αν και η διαδικασία στο ιατρείο είναι εντελώς ανώδυνη, μετά το τέλος της αναισθησίας υπάρχει πόνος ο οποίος αντιμετωπίζεται με παυσίπονα.
Καλό είναι να ακολουθούμε τις συμβουλές του οδοντίατρου για να μην έχουμε ιδιαίτερα προβλήματα.

Εμφυτεύματα δοντιών

Τα οδοντικά εμφυτεύματα είναι στην ουσία βίδες από τιτάνιο οι οποίες τοποθετούνται στο οστό της γνάθου. Μετά από μια περίοδο επούλωσης, όπου τα εμφυτεύματα “δένουν” με το οστό της γνάθου, κατασκευάζονται πάνω σε αυτά τα τεχνητά δόντια. Με τον τρόπο αυτό, μπορούμε να προσφέρουμε ακίνητα δόντια σε ασθενείς που δεν έχουν, να αποφύγουμε να τροχίσουμε διπλανά δόντια για να κατασκευάσουμε μια συμβατική γέφυρα, να σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε κινητά προσθετικά μηχανήματα ακόμα και να αντικαταστήσουμε τη ρίζα ενός δοντιού, την ίδια στιγμή μετά την εξαγωγή της!

Συνοπτικά οι δυνατότητες της θεραπείας που είναι δυνατές με τα οδοντικά εμφυτεύματα είναι οι εξής:
Αντικατάσταση ενός δοντιού που λείπει
Αντικατάσταση περισσότερων δοντιών που λείπουν με την κατασκευή γεφυρών πάνω σε εμφυτεύματα
Αντικατάσταση όλων των δοντιών με ακίνητη κατασκευή στην πάνω ή την κάτω γνάθο
Κατασκευή επένθετης οδοντοστοιχίας πάνω σε εμφυτεύματα στην κάτω γνάθο, εάν δεν είναι δυνατή η ακίνητη κατασκευή
Αντικατάσταση ενός δοντιού την ώρα της εξαγωγής
Η θεραπεία με τα οδοντικά εμφυτεύματα είναι μια ασφαλής θεραπεία με πολύ μεγάλο ποσοστό επιτυχίας. Εάν τηρηθεί το πρωτόκολλο χρήσης τους, τα οδοντικά εμφυτεύματα φτάνουν σε ποσοστά επιτυχίας 96-98% σε μη καπνιστές και περίπου στο 95% σε καπνιστές.
Τα αναγνωρισμένα συστήματα εμφυτευμάτων είναι απολύτως αποδεκτά από τον οργανισμό μας, γιατί αυτό είναι αποδεδειγμένο στις μακροχρόνιες κλινικές έρευνες αυτών των συστημάτων. Να μην ξεχνάμε ότι το τιτάνιο είναι απολύτως αποδεκτό από τον οργανισμό και δεν υπάρχει περίπτωση να “μην το δεχτεί” το σώμα μας.

Η θεραπεία με τα οδοντικά εμφυτεύματα γίνεται σε δύο φάσεις:
Τη χειρουργική φάση
Την προσθετική φάση

Ανάμεσα στις δύο φάσεις συνήθως μεσολαβεί κάποιο διάστημα. Είναι το διάστημα όπου θα γίνει η οστεοενσωμάτωση. Η αποδοχή δηλαδή του εμφυτεύματος από τον οργανισμό μας. Η οστεοενσωμάτωση είναι μια βιολογική διαδικασία που παίρνει κάποιο χρόνο. Ακόμα και όταν ένα εμφύτευμα είναι πάρα πολύ σταθερό στην αρχική του τοποθέτηση δε σημαίνει ότι έχει οστεοενσωματωθεί. Η σταθερότητα του εμφυτεύματος είναι μια μηχανική έννοια . Η οστεοενσωμάτωση είναι βιολογική έννοια . Δεν πρέπει ποτέ να τις συγχέουμε.

Ελαιόλαδο και Υγεία

Το ελαιόλαδο είναι η βάση της Μεσογειακής διατροφικής αλυσίδας, η οποία έχει αποδειχθεί ότι αποτελεί πρότυπο σωστής και υγιεινής διατροφής και παράγοντα μακροζωίας.
Οι ευεργετικές ιδιότητες του ελαιόλαδου έγκεινται στην χημική του σύσταση. Το ελαιόλαδο αποτελείται από ελαϊκό οξύ, λινελαϊκό οξύ, παλμητικό και στεατικό οξύ και από φυτοστερόλες σε πολύ μικρό ποσοστό. Από τα στοιχεία αυτά, μεγάλη σημασία για τον άνθρωπο έχει το λινελαϊκό οξύ, η έλλειψη του οποίου οδηγεί σε σειρά βλαβών, όπως καθυστέρηση της ανάπτυξης, διαταραχές του μεταβολισμού κ.λ.π.
Το ελαιόλαδο περιέχει 60-80% μονοακόρεστα λιπαρά οξέα τα οποία είναι πολύ πιο ανθεκτικά σε οξειδωτικές διαδικασίες σε σχέση με τα πολυακόρεστα που περιέχονται στα σπορέλαια.
Η διατροφική του σύνθεση είναι άριστη γιατί έχει λίγα κεκορεσμένα και πολλά μονοακόρεστα και ιδιαίτερα πολυακόρεστα λιπαρά οξέα.

Κεκορεσμένα 10-12,5 %
Μονοακόρεστα 72-77 %
Πολυακόρεστα 17,0 %

Έχει αποδειχθεί ότι τα μονοακόρεστα λιπαρά οξέα και ειδικά το ελαϊκό οξύ, προστατεύουν από τη στεφανιαία νόσο γιατί ελαττώνουν τη συγκέντρωση των λιποπρωτεϊνών χαμηλής πυκνότητας LDL (“κακή χοληστερίνη”), και ταυτόχρονα μπορούν να αυξήσουν τα επίπεδα της HDL (δηλαδή της “καλής χοληστερίνης”) η οποία προστατεύει τον οργανισμό από την αρτηριοσκλήρωση.
Επίσης το ελαιόλαδο αποτελεί πλούσια πηγή λιποδιαλυτών βιταμινών Α,D,K και ειδικά Ε οι οποίες προστατεύουν τον οργανισμό μας από κάποια είδη καρκίνου (πχ παχέος εντέρου και μαστού) καθώς επίσης και από την οστεοπόρωση. Οι βιταμίνες αυτές καθώς και οι πολύτιμες πολυφαινόλες του ελαιόλαδου, ανευρίσκονται μόνο στα παρθένα ελαιόλαδα, καθώς στα ραφιναρισμένα καταστρέφονται σχεδόν ολοσχερώς. Το ελαιόλαδο εκτός των άλλων, λόγω της αντιοξειδωτικής του δράσης καθυστερεί την γήρανση των κυττάρων, βοηθάει στην πέψη και στην απορρόφηση του ασβεστίου και βελτιώνει την υγεία του δέρματος μας.
Μελέτες που έχουν γίνει για τις ευεργετικές ιδιότητες του ελαιόλαδου στην ανάπτυξη των παιδιών, υποστηρίζουν ότι φυσιολογικές ποσότητες πρόσληψης ελαιόλαδου παρέχουν την κατάλληλη πηγή λιπαρών οξέων για την φυσιολογική ενασβεστίωση των οστών. Έχει επίσης υποστηριχθεί, ότι χαμηλή πρόσληψη λινελαϊκού οξέος μπορεί να καθυστερήσει την φυσιολογική ανάπτυξη και να προκαλέσει δερματικές, ηπατικές και μεταβολικές διαταραχές. Το ελαιόλαδο λοιπόν, και ειδικά όταν αυτό προέρχεται από βιολογικής καλλιέργειας ελιά, δηλαδή χωρίς καμία ανιχνεύσιμη χημική ουσία, είναι σε όλους φανερό ότι συνιστά αναπόσπαστο μέρος της ιδανικής διατροφής των παιδιών μας.
Το ελαιόλαδο είναι προτιμότερο να τρώγεται ωμό έτσι ώστε ο οργανισμός να απορροφά όλες τις θρεπτικές του ουσίες. Ακόμα όμως και στο τηγάνισμα, το ελαιόλαδο θεωρείται ως το πλέον κατάλληλο, μια και είναι το πιο ανθεκτικό στις υψηλές θερμοκρασίες και στην οξείδωση.
Η ελαιοευρωπεΐνη, η τυροσόλη, η υδροξυτυροσόλη και το σκουαλένιο (ένας υδρογονάνθρακας και τριτερπένιο, πρόδρομη ένωση της χοληστερόλης και άλλων στεροειδών) αποτελούν τις αντιοξειδωτικές ουσίες του ελαιολάδου. Οι ενώσεις αυτές, με τη συνεισφορά της α-τοκοφερόλης (βιταμίνη Ε) και του φυτικού λιπαρού οξέος, του ελαϊκού οξές, εκκαθαρίζουν τις ελεύθερες ρίζες και μειώνουν τις οξειδωτικές βλάβες και το οξειδωτικό stress των αερόβιων οργανισμών. Αυτή η αντιοξειδωτική και βακτηριοκτόνος δράση, όπως και άλλες βιταμίνες και ιχνοστοιχεία (κυρίως σελήνιο) είναι εξαιρετικά ευεργετικές για την υγεία του ανθρώπου. ‘Αλλα συστατικά του ελαιολάδου είναι τα οξέα καφεϊκό, βαννιλικό, συριγγικό και κουμαρικό. ‘Αλλες αντιοξειδωτικές ενώσεις που υπάρχουν στο ελαιόλαδο είναι διάφορα φλαβονοειδή και οι ανθοκυανίνες.
Στην Ελλάδα κυκλοφορούν πολλά είδη ελαιόλαδου στο εμπόριο(έξτρα παρθένο, παρθένο,πυρηνέλαιο,κ.α.). Το καλύτερο είναι σίγουρα το έξτρα παρθένο και μάλιστα αυτό που προέρχεται απο πιστοποιημένες βιολογικές καλλιέργειες. Πολλοί Έλληνες παραγωγοί πωλούν το ελαιόλαδο που παράγουν, απ’ευθείας στον καταναλωτή, χωρίς να το τυποποιήσουν. Σε περίπτωση που προμηθευτούμε λάδι απο παραγωγό, καλό θα είναι να τον γνωρίζουμε για να αποφύγουμε τυχόν νοθείες(σπάνια υπαρχουν “πονηροι” παραγωγοί, αλλά υπάρχουν). Επίσης και στο τυποποιημένο ελαιόλαδο μπορεί να υπάρξουν νοθείες, γι’αυτό χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή.

Όσον αφορά τα δόντια, δεν υπάρχει κάποια μελέτη που να αποδεικνείει οτι το ελαιόλαδο οφελεί τα δόντια. Σίγουρα όμως η περιεκτικότητα του σε βιταμίνη D, παίζει σημαντικό ρόλο στην δημιουργία των δοντιών κατά την παιδική ηλικία. Επίσης οι αντιοξειδωτικές ουσίες που περιέχει, βοηθούν στην αναγέννηση των βλενογόνων(με βλεννογόνο καλύπτονται όλες οι εσωτερικές επιφανειες του σώματος μας).

Εγκυμοσύνη και δόντια

Η εγκυμοσύνη είναι ίσως η κατάσταση που ολοκληρώνει μια γυναίκα ως άνθρωπο. Μια έγκυος γυναίκα (κατ’επάκταση και ο σύζυγος της) πρέπει να ξέρει πως σε όλο το διάστημα της εγκυμοσύνης, δεν είναι ασθενής, αλλά βιώνει μια φυσιολογική κατάσταση.
Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης συμβαίνουν κάποιες αλλαγές στο σώμα της γυναίκας, όπως άυξηση των οιστρογόνων και της προγεστερόνης, κατακράτηση υγρών, αλλαγές στη διάθεση κ.α. Είναι λογικό αυτές οι αλλαγές να επηρεάζουν και τη στοματική κοιλότητα. Έτσι, η άυξηση των γεννητικών ορμονών προδιαθέτει τους περιοδοντικούς ιστους για επέκταση και επιδείνωση της περιοδοντικής νόσου.Απαραίτητες προüποθέσεις για τη δράση των γεννητικών ορμονών είναι η συνύπαρξη οδοντικής πλάκας(μικρόβια)και η παρουσία φλεγμονής των ούλων.
Μια σχετικά συνήθης κατάσταση που συναντούμε σε έγκυους, είναι ο όγκος κύησης ή επουλίδα κύησης.Πρόκειται για μικρο ογκίδιο στα ούλα ή σε κάποιο άλλο σημείο του βλενογόνου το οποίο αιμορραγεί πολύ εύκολα.Οφείλεται σε ορμονικές διαταραχές και σε τοπικό ερεθισμό.Η πρόγνωσή του είναι αγαθή.Αν δεν υποχωρήσει μετα τον τοκετό, το αφαιρούμε χειρουργικά. Επίσης αναφέρεται πως το παιδί που θα γεννηθεί απο έγκυο με όγκο κύησης, είναι συνήθως αγόρι.
Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης η έγκυος θα πρεπει να προσέξει ιδιαίτερα την διατροφή της. Μια ισορροπημένη διατροφή θα βοηθήσει στην σωστή ανάπτυξη του εμβρύου αλλά και τη διατήρηση της υγείας της μέλλουσας μητέρας.Αν ο γυναικολόγος συνιστά κάποια συμπληρώματα(όπως ασβεστιο και σίδηρο) θα πρέπει να τα λαμβάνετε, γιατί σε διαφορετική περίπτωση το έμβρυο θα “ρουφήξει” το ασβέστιο που χρειάζεται απο το σώμα σας.
Προσοχή χρειάζεται για την αποφυγή λήψης φαρμάκων, ιδιαίτερα κατά το πρώτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης.Όσον αφορά τα οδοντιατρικά φάρμακα(τοπική αναισθησία,σφραγίσματα κ.α.) δεν υπάρχει περιορισμός, αλλά θα πρέπει να χρησιμοποιούνται μόνο εφ’οσον είναι εντελώς απαραίτητα.
Επίσης η έγκυος θα πρέπει να γνωρίζει πως σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να βγάλει κάποια ακτινογραφία, επειδή το έμβρυο είναι πολύ ευαίσθητο στην ακτινοβολία.

Η σωστή πρόληψη είναι το “κλειδί”
-Είναι βέβαιο ότι οι γυναίκες που ακολουθούν τις σωστές οδηγίες στοματικής υγιεινής, το καθημερινό βούρτσισμα, τη χρήση νήματος και βρίσκονται σε στενή συνεργασία με τον οδοντίατρό τους εμφανίζουν μικρότερο κίνδυνο ανάπτυξης ουλίτιδας της εγκυμοσύνης.

Απονεύρωση δοντιού

Τι είναι η απονεύρωση και γιατί πρέπει να γίνει?

Ο σωστός όρος βέβαια είναι ενδοδοντική θεραπεία. Για να καταλάβουμε τι είναι η απονεύρωση πρέπει πρώτα να δούμε τη δομή ενός δοντιού:

Το δόντι αποτελείται απο διάφορα στρώματα. Το εξωτερικό του είναι σκληρό για να μπορεί να ανταπεξέλθει στη λειτουργία της μάσησης.

Στο εσωτερικό του υπάρχει ο πολφός(νεύρο) που αποτελείται απο:

  1. ένα νεύρο
  2. μια μικρή αρτηρία που φέρνει αίμα στο δόντι για να το θρέψει
  3. μια μικρή φλέβα που παίρνει το αίμα απο το δόντι προς το σώμα μας και
  4. διάφορα κύτταρα.

H τερηδόνα ή τα διάφορα ατυχήματα μπορούν να καταστρέψουν το ζωντανό πολφό και να τον καταστήσουν επιρρεπή σε διάφορες φλεγμονές, οι οποίες με τη σειρά τους θα προκαλέσουν έντονο πονόδοντο και δημιουργία αποστημάτων.
Οι ενδοδοντικές θεραπείες ή απονευρώσεις χρησιμοποιούνται για να απομακρύνουν τον φλεγμαίνοντα ή νεκρό πολφό και τα μικρόβια που ενδεχομένως βρίσκονται μέσα στους ριζικούς σωλήνες.
Μέχρι και σήμερα στο άκουσμα “απονεύρωση”, μας έρχεται στο νου, οτι ο οδοντίατρος θα μας πονέσει πάρα πολύ . Όμως η όλη διαδικασία είναι εντελώς ανώδυνη, αφού τα σύγχρονα αναισθητικά προσφέρουν πλήρη αναισθησία της περιοχής.
Σκοπός της θεραπείας είναι να εξαλείψουμε κάθε ίχνος μικροβιακού παράγοντα απο τις ρίζες του δοντιού. Γι’ αυτό μπορεί να χρειαστούν δυο ή και τρεις επισκέψεις. Όταν βεβαιωθούμε οτι το δόντι είναι στείρο μικροβίων, σφραγίζουμε τη ρίζα με ενα ειδικό υλικό (γουταπέρκα και φύραμα). Στη συνέχεια το κομμάτι του δοντιού που έχει χαλάσει ή έχει σπάσει, σφραγίζεται.
Επειδή τα απονευρωμένα δόντια χάνουν τη δύναμη τους, είναι πολύ εύκολο να σπάσουν αν δαγκώσουμε κατι σκληρό (κοκκαλάκι,ξηρός καρπός, κ.λ.π.). Γι’αυτό το λόγο είναι προτιμότερο να τοποθετούμε σε αυτά στεφάνες(θήκες)

Άφθες στο στόμα

Οι άφθες συνιστούν το συχνότερο ίσως στοματολογικό πρόβλημα που αναφέρεται από τους ιπποκρατικούς ακόμη χρόνους και το οποίο παρά την ιατρική πρόοδο που έχει συντελεστεί παραμένει μυστηριώδες και αδιευκρίνιστο ως προς το αίτιο που το προκαλεί.

Οι άφθες είναι έλκη (πληγές) που αναπτύσσονται στο στοματικό βλεννογόνο και σχεδόν αποκλειστικά σε μη κερατινοποιημένες περιοχές όπως είναι τα χείλη, οι παρειές, η μαλθακή υπερώα, τα πλαϊνά τμήματα και η κάτω επιφάνεια της γλώσσας. Μπορεί να αναπτυχθούν 1 ή περισσότερες άφθες, οι οποίες θα επουλωθούν μόνες τους μέσα 1-2 βδομάδες συνήθως.
Τα άτομα που βγάζουν άφθες μπορεί άλλοτε να μην αναφέρουν κανένα ενόχλημα και άλλοτε να αναφέρουν έντονο πόνο και καύσο του στόματος, που επιδεινώνεται με την πρόσληψη όξινων τροφίμων όπως είναι τα πορτοκάλια, τα λεμόνια, τα καρυκεύματα κλπ.

Όταν ένα άτομο βγάλει άφθα σε κάποιο στάδιο της ζωής του τότε είναι βέβαιο ότι θα ξαναβγάλει στο άμεσο ή στο απώτερο μέλλον, ενώ οι άφθες μπορούν να παρουσιαστούν για πρώτη φορά είτε στην παιδική είτε στην ενήλικη φάση της ζωής.
Φαίνεται ότι υπάρχουν διάφορες ομάδες ασθενών που βγάζουν άφθες για διαφορετικό λόγο. Μολονότι δεν είναι γνωστή η αιτιολογία των αφθών εντούτοις γνωρίζουμε ότι πρόκειται για μία ανοσολογική διαταραχή η οποία μπορεί να προκληθεί από ποικίλους παράγοντες.

Οι κυριότεροι προδιαθεσικοί παράγοντες για την ανάπτυξη αφθών περιλαμβάνουν τις αλλεργίες, την κληρονομικότητα (ισχύει στο 40% των ασθενών με άφθες), αιματολογικές και ορμονικές διαταραχές (π.χ χαμηλά επίπεδα σιδήρου, ουδετεροπενία κ.ά), ανοσολογικούς και λοιμώδεις παράγοντες, έκθεση σε μικρόβια, διατροφικές ανεπάρκειες (π.χ μειωμένη πρόσληψη κρέατος, φρούτων και λαχανικών που μπορεί να οδηγήσουν σε ανεπάρκεια βιταμινών συνηθέστερα του συμπλέγματος Β), διακοπή του καπνίσματος, στρες και τραυματισμός της περιοχής.
Αναλυτικότερα, συχνά παρατηρείται ανάπτυξη αφθών σε αλλεργικά άτομα ή σε γυναίκες που βρίσκονται σε έμμηνο ρύση ή κύηση και μπορεί να παρουσιάζουν έλλειψη των βιταμινών του συμπλέγματος Β ή του φυλλικού οξέος.
Επίσης, άτομα με σιδηροπενική αναιμία (π.χ χορτοφάγοι, σε περίοδο νηστείας κλπ) ή άτομα που διάγουν μία έντονη περίοδο στρες (π.χ μαθητές σε περίοδο εξετάσεων, φόρτος εργασίας, κόπωση κλπ) μπορεί να βγάλουν άφθες. Επίσης, η χρήση ορισμένων οδοντόκρεμων, ποικίλα φάρμακα (π.χ μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη, β-αναστολείς κλπ), ιοί (π.χ ερπητοϊοί) και ορισμένα τρόφιμα (π.χ τυρί, σοκολάτα, καφές, γλουτένη, φράουλες, τομάτες, συντηρητικά τροφίμων κ.α) έχουν συσχετισθεί με την ανάπτυξη αφθών.

Υπάρχουν όμως και γενικά συστηματικά νοσήματα τα οποία μπορεί να προκαλούν την ανάπτυξη αφθών μέσα στη στοματική κοιλότητα και αυτά περιλαμβάνουν το σύνδρομο Αδαμαντιάδη-Behcet, το σύνδρομο Magic, το σύνδρομο PFAPA, την κυκλική ουδετεροπενία, τις διατροφικές ανεπάρκειες, την κοιλιάκη και τη νόσο του Crohn, τις διάφορες καταστάσεις ανοσοκαταστολής όπως είναι η προσβολή από τον HIV και η ανάπτυξη AIDS.
Αξίζει να σημειωθεί ότι όταν οι άφθες εμφανίζονται συχνά (πάνω από 3 προσβολές ετησίως) κυρίως σε άνδρες και συνοδεύονται από αντίστοιχα έλκη σε οφθαλμούς και γεννητικά όργανα, τότε θα πρέπει ο ασθενής να διερευνάται για το σύνδρομο Αδαμαντιάδη-Behcet. Επίσης, όταν η παρουσία αφθών συνοδεύεται από περιοδικό πυρετό, αδενίτιδα, φαρυγγίτιδα και τραχηλική αδενίτιδα τότε πρόκειται πιθανότητα για το σύνδρομο PFAPA.
Κλινικά, οι άφθες διακρίνονται στις κοινές (μικρές), στις μεγάλες και στις ερπητόμορφες.
Οι μικρές αποτελούν το 80% περίπου του συνόλου και υποχωρούν πιο σύντομα συγκριτικά με τις υπόλοιπες, συνήθως μέσα σε 7-14 ημέρες. Εμφανίζονται ως μία καλά περιγραμμένη έλκωση που περιβάλλεται από ερυθρή άλω και καλύπτεται από κιτρινωπή ψευδομεμβράνη. Αναπτύσσεται συνηθέστερα στα χείλη και στις παρειές (μάγουλα).

Οι μεγάλες άφθες μπορεί να φτάσουν και τα 3 εκατοστά σε διάμετρο ή ακόμη και παραπάνω και απαιτούν 2-6 βδομάδες για να υποχωρήσουν.
Είναι οι μόνες που κατόπιν συχνών προσβολών μπορούν να καταλείψουν ουλή στην αντίστοιχη περιοχή του στοματικού βλεννογόνου ή και να περιορίσουν ακόμη και τη διάνοιξη του στόματος.
Οι ερπητόμορφες άφθες είναι πολλαπλές μικρές άφθες (όσο η κεφαλή μιας καρφίτσας) που μπορεί να φτάσουν και τις 100 σε μία και μόνο προσβολή. Υποχωρούν σε 7-10 μέρες αλλά παρουσιάζουν το συχνότερο ποσοστό υποτροπών συγκριτικά με τις άλλες δύο μορφές αφθών.
Η διάγνωση της άφθας τίθεται βάσει της κλινικής της εικόνας και του ιστορικού δια του αποκλεισμού άλλων νοσημάτων που μπορεί να προκαλούν έλκη. Δυστυχώς μέχρι σήμερα δεν υπάρχει αιτιολογική θεραπεία των αφθών καθώς δεν έχει γνωστοποιηθεί η αιτιολογία της. Η αντιμετώπισή της παραμένει συμπτωματική και για το σκοπό αυτό έχουν χρησιμοποιηθεί κατά καιρούς πολλά φαρμακευτικά σκευάσματα.
Μέχρι σήμερα, η τοπική ή η συστηματική εφαρμογή κορτικοστεροειδών (π.χ στοματοπλύσεις, τοπική εφαρμογή κορτιζονούχων τζελ ή κρεμών ή η λήψη ταμπλετών κορτικοστεροειδών) έχει αποδειχθεί πολύ αποτελεσματική στον έλεγχο των αφθών και των συνοδών συμπτωμάτων τους.

Άλλοτε μπορεί να χορηγηθεί και κάποιο αντιβιοτικό σκεύασμα αν υπάρχει κίνδυνος επιμόλυνσης της άφθας, ενώ σε ασυμπτωματικές περιπτώσεις όπου υπάρχουν περιορισμένες άφθες σε μέγεθος και αριθμό συνήθως αρκεί η τήρηση καλής στοματικής υγιεινής ή οι πλύσεις με χαμομήλι ή κάποιο αντισηπτικό του στόματος όπως είναι η χλωρεξιδίνη.
Επίσης, σε ήπιες καταστάσεις η χρήση προστατευτικών σκευασμάτων κάλυψης και απομόνωσης των βλαβών του στοματικού βλεννογόνου μπορεί να είναι αρκετή. Γενικά, η θεραπευτική αντιμετώπιση των αφθών είναι εξατομικευμένη και στηρίζεται στο μέγεθος, στον αριθμό και στην εντόπιση των αφθών, στη συχνότητα υποτροπής τους και στην πρόκληση οξέων συμπτωμάτων. Όλοι οι ασθενείς με άφθες δεν εμπίπτουν στην ίδια κατηγορία και συνεπώς δεν ανταποκρίνονται ισότιμα σε μία συγκεκριμένη θεραπευτική αγωγή.
Αυτό που πρέπει να τονιστεί όμως, είναι η αναγκαιότητα αποκλεισμού άλλων νοσημάτων που εκδηλώνονται με τη μορφή αφθών, όπως είναι το σύνδρομο Αδαμαντιάδη-Behcet και η διερεύνηση των αντίστοιχων προδιαθεσικών παραγόντων.

Για παράδειγμα ένα έλκος (πληγή) που μοιάζει με άφθα αλλά δεν υποχωρεί μετά από 1-2 βδομάδες πρέπει να εξεταστεί υποχρεωτικά καθώς μπορεί να υποκρύπτει ακόμη και καρκίνωμα του στόματος. Επίσης, εκτός από την αγωγή που θα ακολουθήσει ο ασθενής με άφθες, θα πρέπει να υποβληθεί και σε αιματολογικό έλεγχο για να αποκλειστούν ορισμένα άλλα νοσήματα και διαταραχές που αναπτύχθηκαν νωρίτερα.
Επομένως, η ανάπτυξη ελκών όχι μόνο στο στόμα αλλά και σε άλλα μέρη του σώματος (οφθαλμοί, δέρμα, γεννητικά όργανα) και η επιμονή μιας πληγής στο στόμα για περισσότερο από 2 βδομάδες θα πρέπει να μας οδηγήσουν άμεσα στο στοματολόγο.

Συμπερασματικά, οι άφθες είναι μία συχνή πάθηση του στόματος οι οποίες άλλοτε υποκρύπτουν κάποιο γενικό νόσημα και άλλοτε αποτελούν μεμονωμένα το αίτιο ταλαιπωρίας και στοματικής δυσανεξίας εκατομμυρίων ατόμων παγκοσμίως, καθώς ξέρουν και κρατούν καλά κρυμμένα τα μυστικά τους ακόμη και σήμερα.